Por atëherë, një gjë e tillë ishte problem – ti duhej t’i shihje gjërat njësoj si të gjithë. Nuk mund t’i shihje ndryshe, nuk mund të kishe një perceptim personal të realitetit. Shiu, grija apo errësira në pikturë përkufizoheshin si pesimizëm dhe pesimizmi ishte i ndaluar. Duhej të ishe i gëzuar, pjesë e trupit ideologjik të lumtur që e pranonte realitetin ashtu siç e orientonte shteti, jo siç e shihje vetë.