Por atëherë, një gjë e tillë ishte problem – ti duhej t’i shihje gjërat njësoj si të gjithë. Nuk mund t’i shihje ndryshe, nuk mund të kishe një perceptim personal të realitetit. Shiu, grija apo errësira në pikturë përkufizoheshin si pesimizëm dhe pesimizmi ishte i ndaluar. Duhej të ishe i gëzuar, pjesë e trupit ideologjik të lumtur që e pranonte realitetin ashtu siç e orientonte shteti, jo siç e shihje vetë.

Përmes hulumtimit, hasa në studimin e kritikut dhe historianit të artit, Gëzim Qëndro, lidhur me mungesën e shiut në artin e realizmit socialist. Ky studim gjendet në një kapitull të përmbledhjes “Realizmi socialist si histori dhe metodë”, libër i kuruar nga Raino Isto [Artist dhe historian arti] dhe botuar nga shtëpia botuese “Pika pa sipërfaqe”. Libri është një përmbledhje esesh dhe studimesh që Isto i ka mbledhur nga autorë të ndryshëm.

Nuk ka qenë e vështirë sepse rënia e komunizmit është ajo etapa që të çon rrjedhshëm drejt ndryshimit. Ishte një pikë dramaturgjike e imja, hapte një kapitull të ri. Por edhe aty, unë fus qasjen time personale. Për mua, fakti që ra komunizmi, nuk nënkuptonte se tani ishim shoqëri demokratike. Shqipëria ishte në luftë, njerëzit po vriteshin. Dhe unë e kam parë me sy lufte rënien e komunizmit, jo me sy çlirimi. Qasja personale me qasjen historike në film, shkojnë bashkë gjithë kohës.