Të qenit e rritur nga prindër që nuk kishin përjetuar kurrë një sistem që ua mëson vetë-reflektimin, kufijtë apo shërimin, bëri që edhe unë ta jetoja jetën gjithmonë e mbingarkuar.

Rrugëtimi i një emigranti/eje është hap besimi dhe kërkon sakrifica të mëdha, guxim dhe faj — faji i të mbijetuarit, i të kërkuarit të një jete më të mirë dhe lënia pas e të tjerëve.

Sot gjej rehati të ripërtërirë në rrënjët e mia, të cilat me kohë u shndërruan në krahë.

Të bëja paqe me copëza të ndryshme të vetes, më udhëhoqi drejt një rruge të zotërimit, pasi ta merrja nën zotërim historinë dhe dhimbjen time, ishte e domosdoshme për ta lënë pas vuajtjen dhe për t’i dalë ballë viktimizimit dhe traumës.